220 pannenkoeken, eierlopen en hongerige apen

Hoi!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets heb geplaatst dus hier weer een update!
Toen we uit Ooty kwamen, kwam alles bij mij weer driedubbel zo hard aan. Alsof ik even uit de realiteit was ontsnapt en er meteen weer ingegooid werd. Weer kregen we verschrikkelijke verhalen te horen over de kinderen. Ook gaf de father toe dat het programma niet werkte waarbij kinderen met een verslaving weer terug worden gezet. Ik kon er niet meer tegen en uit frustratie ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog die gespecialiseerd is in kinderen met een drugsprobleem. Hiermee heb ik contact gezocht en de week daarop had ik meteen een afspraak. Zij heeft mij een uitgebreide interventie gegeven die gespecialiseerd is in kinderen met een verslaving. Of die gaat werken, is de vraag. Maar het proberen is het waard. Een Indiase NJI kennen ze hier namelijk niet. Omdat dit India is, ben ik alweer een week en een mailtje verder zodra ik de interventie heb ontvangen. Omdat alles via, via, via, via, via geregeld wordt, is het even afwachten tot ik eindelijk de interventie krijg.
Jessie (stagedocente) is trouwens ook op bezoek geweest samen met haar man en de twee andere studentes. Het was erg gezellig en ik vond het fijn om iemand te hebben die mij even op m’n plek kon zetten. Ik kan de wereld niet veranderen en moet dan ook beginnen met iets kleins. Een voorbeeld daarvan is sociale vaardigheidstraining voor de kinderen. Ik ben erg enthousiast en ik hoop dat ik voldoende begeleiding krijg. Ik heb er gelukkig wel vertrouwen in want Ramya kwam vandaag nog naar me toe wanneer we konden beginnen.
Verder zijn we heel erg druk bezig geweest met het sponsorgeld en de voorbereidingen van de sport/spelletjesdag. We zijn kleding gaan kopen voor de CWC-jongens (die maar een korte tijd blijven) zodat ze ook iets kunnen meenemen voor naar huis. Hiervoor zijn we met de trein naar Polachi gereisd wat ik echt nooit meer ga doen. We zaten dan ook 8e klasse waarbij de hele trein werd volgestouwd. De NS is er niks bij. Verder hebben we een naaimachine gekocht zodat ze de gaten, scheuren en missende knopen eraan kunnen maken. Een ander deel van het sponsorgeld is naar de spelletjesdag gegaan. We zijn 220 pannenkoeken gaan bakken die verassend genoeg ook nog echt naar pannenkoek smaakten! De kinderen vonden het erg lekker maar dat kan ook niet anders met zoveel suiker. Verder kreeg iedereen taart, ijs en snoep zodat ze wat meer vet op die botjes kregen. Wel waren ze megahyper in de avond wat wel prettig was voor de talentshow die we hadden georganiseerd en pas om 10 uur begon (India he). Alles liep heerlijk chaotisch wat stiekem ook wel erg leuk was. Waterballonnen over het net gooien, werd uiteindelijk een gevecht. Snoep happen, werd uiteindelijk snoep eten. En eierlopen werd uiteindelijk een eiergevecht. Kortom: een superdag!
Twee dagen voor Hannekes vertrek, zijn we gaan fietsen door Coimbatore wat eigenlijk verassend goed ging. We konden ons heel makkelijk aanpassen aan het verkeer en deden alsof we gewoon een auto waren. Toen we vertelden dat we 2 uur hadden gefietst, waren de Indiërs helemaal verbaasd. Net zoals wanneer we zeggen dat we iedere dag 40 minuten lopen. Luie Indiërs. Sjongejongejonge.
De laatste dag zijn we uiteindelijk weer gaan zwemmen bij de watervallen. Die dag zou onze ‘vandaag-eten-we-veel-dag’ worden. We hadden broodjes, druiven en nootjes meegesmokkeld naar de waterval. Toen ik echter op het punt stond om het broodje in mijn mond te stoppen, werd die afgepakt door een aap. Net zoals het broodje van Hanneke. Het was zo kwellend om die aap dat broodje op te zien eten. Een van de dieptepunten van mijn ervaringen in India. Toen wilden we druiven pakken en ook die hadden de apen snel gezien. Na 9 uur niks gegeten te hebben, konden we eindelijk veilig wat nootjes eten terug in Ukadam. Vervolgens liepen we een uur naar het restaurant waarbij we uiteindelijk verdwaalden. Op zich niet erg, want het was best een leuke route die we hadden genomen. Het eten was ontzettend lekker alleen hebben we waarschijnlijk een maagverkleining gekregen van al dat fruit wat we eten. Na 5 happen zaten we dan ook al vol. Maar we moesten en zouden een brownie nemen die er nog wel net in paste. Een warme brownie met borrelende chocoladesaus en een bol vanille-ijs. Wauw. Gewoon wauw.
In de avond hadden de kinderen nog wat optredens voor Hanneke en konden ze aangeven wat ze zo leuk vonden aan haar. De volgende ochtend (afgelopen woensdag) is ze dan uiteindelijk vertrokken. Het geeft een heel raar gevoel en deze kamer is ook veel te groot voor mij in mijn eentje. Als ik rommel wil maken, dan kan ik nog steeds lopen. Dat klopt niet. Verder voelt het op dit moment best wel eenzaam en is het even wennen. Ik probeer me te focussen op mijn studie maar zodra ik die focus even niet heb, moet ik iets anders verzinnen. Ik denk dat ik dan in mijn vrije tijd Coimbatore rond ga fietsen. Verder ben ik nu nog wat vaker bij de kinderen wat ook wel gezellig is. Eerst was de aandacht mooi verdeeld maar nu krijg ik alle aandacht dubbel. Weggaan zal er dan ook voor mij zeker niet inzitten. Ik heb het gevoel dat ik een band met deze kinderen heb opgebouwd en dat ik iets voor ze wil betekenen. Al is het maar iets kleins (ondanks dat ik nog altijd de neiging heb om iets groters te bereiken met bijv. de interventie).
Verder moet ik nog ideeën krijgen over wat ik met de rest van het sponsorgeld ga doen. Mocht je tips hebben (behalve het organiseren van uitjes), ze zijn van harte welkom! En het mogen grote bedragen zijn!

Liefs,
Evelien