familie, lijmpotjes en de stok
Door: Evelien
Blijf op de hoogte en volg Evelien
22 Februari 2016 | India, Coimbatore
Hoi!
Hierbij weer een reisverslag. Deze keer iets minder vrolijk. We zijn erachter gekomen dat het werken met straatkinderen verreweg over rozegeur en zonneschijn gaat. Iets waar we duidelijk onvoldoende op voorbereid waren. De eerste dagen voelden we onszelf dan ook erg hopeloos, verdrietig en verward.
Al gauw kwamen we erachter wat de visie van de father was. Hierbij werd het project ook een stukje duidelijker. De father gaf aan dat de kinderen hier ongeveer 3 maanden mogen blijven, afhankelijk van de situatie. Hij gaf het voorbeeld van een alcoholistische, gewelddadige vader. Een kind rent weg van deze situatie en mag 3 maanden op het project blijven: ook wel de 'open shelter'. Daar wordt er als het ware tegen het kind gezegd dat hij anders tegen zijn vader moet aan gaan kijken. Ook moet hij de steun vinden bij de rest van zijn familie. Tegen de vader zeggen ze dat hij zelf hulp moet gaan zoeken. Een soort empowerment wat wij in NL kennen, is hier in extreme mate. Zo'n situatie is namelijk nog altijd beter dan in een instelling waar er relatief goed voor je gezorgd wordt, zegt de father. 'Family is everything'. Vandaag ben ik hier verder op door gaan vragen. Ook omdat dit belangrijk is voor een van mijn opdrachten. Hij gaf aan dat vele kinderen lijm snuiven (de lijmpotjes en stiften zitten hier dan ook achter slot en grendel). Volgens hem snuiven ze lijm omdat ze niet naar school willen en daarom maar met vrienden gaan hangen. Klein detail: alle kinderen wonen in slums. Een andere begeleider gaf juist aan dat ze deze drugs juist gebruiken omdat ze honger hebben.
De father gaf daarbij verder aan dat het kind het probleem creëert (of zijn omstandigheden) en dat hij het dan ook zelf moet oplossen. Geloof me, de father is een man die veel liefde voor deze kinderen heeft. Hij wilt graag dat ze niet meer op de straat komen en denkt dat te bereiken door ze tijdelijk van de straat te houden. Ook staat hij open voor nieuwe ideeën. Wanneer ik iets wil gaan doen geeft hij aan: 'als het goed is voor het kind, mag het altijd'. Zijn visie staat echter ontzettend gelijk aan de visie die in India zelf heerst. Kinderen lopen meerdere malen weg en komen meerdere malen terug op het project. Zodra een kind is afgekickt, mag hij weer terug naar huis waar het hele verhaal weer opnieuw begint.
Onze hoop in het project wordt op de dag een beetje minder. De mannelijke begeleiding loopt hier namelijk met stokken (houten stokken en van die cricketdingen). Omdat wij vrij open (en wellicht ook wat naïef) waren, dachten dat we dat ze daarmee alleen maar macht wilden uitstralen. Op een dag veranderde dit beeld. Alle kinderen moesten naar binnen. Wij wilden ook naar binnen maar de man gaf aan dat we even moesten wachten. We zaten vooraan het kleine kamertje op een bankje, te wachten tot de kinderen weer naar buiten kwamen. We vroegen ons af wat daar zou gaan gebeuren. Daar kwamen we achter toen we eenmaal drie stokslagen en drie schreeuwen hoorden. Een jongetje deed voor het raam het gebaar van tranen na. We wisten genoeg. De stok is niet alleen om macht uit te stralen. Een andere keer zagen we hoe een jongen werd geslagen met de vlakke hand. Deze jongen heeft een laag IQ, dus ze zullen nooit bereiken wat ze willen bereiken bij deze jongen.
Ook hier wilde ik meer over weten. De father gaf aan dat er inderdaad geslagen wordt. Hij zou het zelf nooit doen maar accepteert het wel van zijn medewerkers. Zolang de medewerkers liefde geven, mogen zij ook de kinderen slaan. Hij geeft namelijk aan dat het onmogelijk is om met zijn allen vanuit een visie te werken. Iedereen heeft volgens hem namelijk verschillende achtergronden.
Een ander ding waar wij moeite mee hebben, is de flinke achterstand die de kinderen hebben in hun ontwikkeling. Wij zijn er sinds kort achtergekomen dat het eigenlijk tieners zijn waarmee we werken. Tieners die keersommen maken, kleurplaten niet binnen de lijntjes kleuren en zich gedragen alsof ze zeven jaar oud zijn. Het is moeilijk om te accepteren dat deze tieners uiteindelijk nooit goed terecht zullen komen als zij zo'n achterstand hebben en constant naar huis worden gestuurd. We hadden graag meer voor ze willen betekenen. Helaas kan dat nu alleen maar een leuke ervaring zijn. We proberen nog enige verandering aan te brengen door ook het Engels bij te spijkeren. Verder zijn we van plan om het geld goed te besteden aan de kinderen door onder andere nieuwe kleren te kopen voor ze. Hierdoor hebben ze in ieder geval iets fatsoenlijks wat ze voor de komende jaren kunnen dragen, ook als ze weer naar huis gaan. Verder ben ik van plan een vorm van speltherapie te geven aan sommige kinderen hier zodat zij hun emoties leren uiten. Ook hoop ik de sfeer in de groep te verbeteren. Ze slaan elkaar ontzettend veel maar het is wel duidelijk wat een van de oorzaken is. Het zal dan ook pittig worden. Daarnaast wil ik een advies gaan geven aan de organisatie en hoop ik dat de father daar voldoende open voor staat (ondanks dat ik een vrouw ben).
Dit was hem dan weer! Nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn ervaringen (en de ervaringen van Hanneke).
Liefs,
Evelien
Hierbij weer een reisverslag. Deze keer iets minder vrolijk. We zijn erachter gekomen dat het werken met straatkinderen verreweg over rozegeur en zonneschijn gaat. Iets waar we duidelijk onvoldoende op voorbereid waren. De eerste dagen voelden we onszelf dan ook erg hopeloos, verdrietig en verward.
Al gauw kwamen we erachter wat de visie van de father was. Hierbij werd het project ook een stukje duidelijker. De father gaf aan dat de kinderen hier ongeveer 3 maanden mogen blijven, afhankelijk van de situatie. Hij gaf het voorbeeld van een alcoholistische, gewelddadige vader. Een kind rent weg van deze situatie en mag 3 maanden op het project blijven: ook wel de 'open shelter'. Daar wordt er als het ware tegen het kind gezegd dat hij anders tegen zijn vader moet aan gaan kijken. Ook moet hij de steun vinden bij de rest van zijn familie. Tegen de vader zeggen ze dat hij zelf hulp moet gaan zoeken. Een soort empowerment wat wij in NL kennen, is hier in extreme mate. Zo'n situatie is namelijk nog altijd beter dan in een instelling waar er relatief goed voor je gezorgd wordt, zegt de father. 'Family is everything'. Vandaag ben ik hier verder op door gaan vragen. Ook omdat dit belangrijk is voor een van mijn opdrachten. Hij gaf aan dat vele kinderen lijm snuiven (de lijmpotjes en stiften zitten hier dan ook achter slot en grendel). Volgens hem snuiven ze lijm omdat ze niet naar school willen en daarom maar met vrienden gaan hangen. Klein detail: alle kinderen wonen in slums. Een andere begeleider gaf juist aan dat ze deze drugs juist gebruiken omdat ze honger hebben.
De father gaf daarbij verder aan dat het kind het probleem creëert (of zijn omstandigheden) en dat hij het dan ook zelf moet oplossen. Geloof me, de father is een man die veel liefde voor deze kinderen heeft. Hij wilt graag dat ze niet meer op de straat komen en denkt dat te bereiken door ze tijdelijk van de straat te houden. Ook staat hij open voor nieuwe ideeën. Wanneer ik iets wil gaan doen geeft hij aan: 'als het goed is voor het kind, mag het altijd'. Zijn visie staat echter ontzettend gelijk aan de visie die in India zelf heerst. Kinderen lopen meerdere malen weg en komen meerdere malen terug op het project. Zodra een kind is afgekickt, mag hij weer terug naar huis waar het hele verhaal weer opnieuw begint.
Onze hoop in het project wordt op de dag een beetje minder. De mannelijke begeleiding loopt hier namelijk met stokken (houten stokken en van die cricketdingen). Omdat wij vrij open (en wellicht ook wat naïef) waren, dachten dat we dat ze daarmee alleen maar macht wilden uitstralen. Op een dag veranderde dit beeld. Alle kinderen moesten naar binnen. Wij wilden ook naar binnen maar de man gaf aan dat we even moesten wachten. We zaten vooraan het kleine kamertje op een bankje, te wachten tot de kinderen weer naar buiten kwamen. We vroegen ons af wat daar zou gaan gebeuren. Daar kwamen we achter toen we eenmaal drie stokslagen en drie schreeuwen hoorden. Een jongetje deed voor het raam het gebaar van tranen na. We wisten genoeg. De stok is niet alleen om macht uit te stralen. Een andere keer zagen we hoe een jongen werd geslagen met de vlakke hand. Deze jongen heeft een laag IQ, dus ze zullen nooit bereiken wat ze willen bereiken bij deze jongen.
Ook hier wilde ik meer over weten. De father gaf aan dat er inderdaad geslagen wordt. Hij zou het zelf nooit doen maar accepteert het wel van zijn medewerkers. Zolang de medewerkers liefde geven, mogen zij ook de kinderen slaan. Hij geeft namelijk aan dat het onmogelijk is om met zijn allen vanuit een visie te werken. Iedereen heeft volgens hem namelijk verschillende achtergronden.
Een ander ding waar wij moeite mee hebben, is de flinke achterstand die de kinderen hebben in hun ontwikkeling. Wij zijn er sinds kort achtergekomen dat het eigenlijk tieners zijn waarmee we werken. Tieners die keersommen maken, kleurplaten niet binnen de lijntjes kleuren en zich gedragen alsof ze zeven jaar oud zijn. Het is moeilijk om te accepteren dat deze tieners uiteindelijk nooit goed terecht zullen komen als zij zo'n achterstand hebben en constant naar huis worden gestuurd. We hadden graag meer voor ze willen betekenen. Helaas kan dat nu alleen maar een leuke ervaring zijn. We proberen nog enige verandering aan te brengen door ook het Engels bij te spijkeren. Verder zijn we van plan om het geld goed te besteden aan de kinderen door onder andere nieuwe kleren te kopen voor ze. Hierdoor hebben ze in ieder geval iets fatsoenlijks wat ze voor de komende jaren kunnen dragen, ook als ze weer naar huis gaan. Verder ben ik van plan een vorm van speltherapie te geven aan sommige kinderen hier zodat zij hun emoties leren uiten. Ook hoop ik de sfeer in de groep te verbeteren. Ze slaan elkaar ontzettend veel maar het is wel duidelijk wat een van de oorzaken is. Het zal dan ook pittig worden. Daarnaast wil ik een advies gaan geven aan de organisatie en hoop ik dat de father daar voldoende open voor staat (ondanks dat ik een vrouw ben).
Dit was hem dan weer! Nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn ervaringen (en de ervaringen van Hanneke).
Liefs,
Evelien
-
22 Februari 2016 - 22:53
Gabrielle:
Lieve Evelien,
Wat een intens verdrietig en ingrijpend verslag. Sterk van jullie dat jullie die hele situatie objectief aanschouwen en dat jullie de vraag stellen wat jullie kunnen doen.
Wij wensen jullie heel veel kracht toe om een positieve bijdrage aan de levensomstandigheden van de kinderen te geven. Liefs, Gabrielle, Menno en Christiaan -
23 Februari 2016 - 08:50
Isabelle:
Lieve Evelien,
Ik kan me goed voorstellen dat jullie er soms moedeloos van worden. Het is ook zo'n immens groot probleem en er is niet een/twee/ drie een oplossing voor te vinden, vooral omdat je te maken hebben met zulke grote cultuurverschillen ( niet alleen tussen westerse en Indiase maatschappij, maar ook nog binnen India), zoals je zelf schrijft.
Je probeert er in ieder geval een bijdrage aan de verbetering te leveren, ook al is die maar klein, maar ik weet zeker dat de kinderen je er dankbaar voor zijn.
Lijm en petrol snuiven is hier in Australie ook een groot probleem onder de Aboriginal kinderen.
We denken in ieder geval veel aan je en wensen je nogmaals veel sterkte en vergeet niet voor jezelf te zorgen, is extra belangrijk in deze zware omstandigheden.
Veel liefs Isabelle & Garry -
24 Februari 2016 - 08:51
Jodie:
He Evelien,
Toch wel heel leuk zo jouw verslagen te lezen. Wat een ingrijpende dingen allemaal, onthou! Als je een dag van een kind hebt veranderd is dat genoeg voor al die maanden!
Hou je taai, ik lees met plezier je volgende verslag!
Liefs -
25 Februari 2016 - 20:11
Fabienne:
Hee Evelien,
Jeetje wat heftig zeg! Ik kan me zo voorstellen dat je je machteloos voelt onder deze omstandigheden. Ik hoop dat jullie in ieder geval wel iets kunnen veranderen daar!
Liefs, Fabienne -
28 Februari 2016 - 12:51
Patricia En Karin:
Lieve Evelien,
Wat een onbekende wereld ben je binnengetreden. Wij kunnen ons daar moeilijk een voorstelling van maken in onze welvarende landen.
Het is heel knap van je dat je deze kinderen een stukje hulp kan bieden.
We wensen je heel veel sterkte en energie en we kijken uit naar je volgende verslag.
Hoe gaat het met je gezondheid?
Karin en Patricia -
01 Maart 2016 - 18:02
Evelien Van Bentum:
Hoi Patricia en Karin,
Het gaat verder prima met m'n gezondheid! Geen diaree of andere enge ziektes opgelopen dus het komt wel goed. Ik heb wel nog 500 rietjes in m'n backpack zitten op jullie aanraden ;)
Liefs,
Evelien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
